... and I am sure it was because Daphne was with me. Yesterday I spend most of the day alone with Panormitis and I found out that this is too demanding for one person. It is difficult to sit in opposite of the person you love trying very hard to challenge him to show any emotion. Nice memories, funny stories, making jokes...... so sad, that he can not express himself anymore. Not for him, but for the ones close to him. He does not seem to have any insight in all of this, he is in a sort of state like some one who gets "high", pleasantly "drugged" . But it is so damned hard to agree on this fact and we can not just "let him be". Today one of the nurses told us that in fact he is not here anymore, but his body still is. It is the mind/brain in the end that makes and breaks us.
We also do realize that we must be thankful for his gentleness, his kisses. For the same matter we could have had a person getting very agressive because the location of the tumor can cause a"frontal syndrome", which makes them very unpredictable and agressive. This, plus that he is not suffering from any pain is something that comforts us.
We did not go outside as the weather was lousy all day and besides he was very tired. We all had moussaka tonight for dinner and a wonderful cake my brother brought for dessert. As much as we avoided sugar in this last one and a half year, we leave him to enjoy all these "goodies" again.
Thanks for all of your kind words through email and fb, these really encourages us ......
We also do realize that we must be thankful for his gentleness, his kisses. For the same matter we could have had a person getting very agressive because the location of the tumor can cause a"frontal syndrome", which makes them very unpredictable and agressive. This, plus that he is not suffering from any pain is something that comforts us.
We did not go outside as the weather was lousy all day and besides he was very tired. We all had moussaka tonight for dinner and a wonderful cake my brother brought for dessert. As much as we avoided sugar in this last one and a half year, we leave him to enjoy all these "goodies" again.
Thanks for all of your kind words through email and fb, these really encourages us ......
Hoi lieve mensen,
ReplyDeleteHoe moeilijk deze tijd ook is voor jullie, Hetty, jij herkent altijd de 'silver lining'. Dat is een kunst. Jij bent een levenskunstenaar.
Als ik aan Griekenland denk, gaan mijn gedachten vaak terug naar die avond op Patmos vlak voor Pasen toen we met een paar hele harde pastijtjes -gekregen van de buurvrouw - en een fles wijn bovenop een heuvel de avond hebben doorgebracht met als lichtpunt de volle maan en elkaars verhalen als vertier. Ken niemand anders die zo makkelijk iets bedenkt en voorstelt met zo weinig hoepla en wat uitloopt op zoiets bijzonders. Heel veel liefs en sterkte toegewenst, Pauline
Het was allemaal zo bijzonder omdat ik juist in die periode ontzettend verliefd werd op Panormitis, nu dus meer dan 21 jaar geleden. Het was dacht ik de avond voor Pasen en dat "pasteitje" was een cheese pie ( tiropita). Inderdaad staat deze in ook in mijn herinnering als hard, maar de prachtige maan, het fantastische uitzicht en ons gezelschap maakte dit snel goed.
ReplyDeletedikke knuf voor jou en Tom
Hetty
p.s. wanneer ben jij weer eens in Nederland??
Lieve familie,
ReplyDeleteHartverscheurend en tegelijk ook heel intens en intiem. We lezen jullie blog met veel gevoelens die heen en weer schieten van Patmos naar het koude Voorburg. We wensen jullie alle sterkte en goeds voor de komende dagen en hopen dat de situatie voor Panormitis dragelijk blijft. Heel veel liefs en extra knuffels voor jullie allemaal.
Maike, Anton, Lotte en Tjade